ตามัว (ตอนที่ 1)

ตามัวเป็นภาวะที่ตาเห็นไม่ชัด
หมายถึง การมองเห็นภาพพร่า ไม่แจ่ม การจะตัดสินว่าตาเห็นชัดเป็นปกติ หรือสายตาปกติหรือเปล่ามีวิธีการวัด

นั่นก็คือการวัดสายตาแบบทั่วๆไปที่ท่านผู้อ่านบางท่านอาจจะเคยเห็นและเคยถูกวัดมาแล้ว ได้แก่การใช้แผ่นวัดสายตาที่เรียกว่า สเน็ลเล่น (Snellen’s Chart) ประกอบด้วยตัวอักษรมีขนาดใหญ่จากแถวบนและขนาดเล็กถัดลงมาตามลำดับ จนถึงแถวล่างสุดซึ่งมีขนาดตัวเล็กเกือบจิ๋ว แต่ละแถวจะมีตัวเลขกำกับไว้เป็นอัตราส่วนของสายตาคนผิดปกติต่อคนปกติ

การบันทึกสายตาที่ท่านเคยเห็นจะเขียนว่า 6/6 หมายความว่า ระยะห่าง 6 เมตร ตามมาตรฐานการวัดคนปกติ ยืนที่หกเมตรก็เห็นตัวเลข เมื่อเทียบกับคนไข้ที่มาวัดก็เห็นที่ระยะเดียวกัน ต่างคนต่างยืนที่ 6 เมตร เห็นอักษรแถวล่างด้วยกัน ถือว่าสายตาไกลปกติ หรืออีกนัยหนึ่ง สายตามาตรฐาน บางสถาบันจะเอาระยะทางเป็นฟุต จะเขียนอัตราส่วนของสายตาเป็น 20/20

การที่จะบอกว่าตามัว หรือสายตาผิดปกติ ต้องอาศัยตัวเลขที่ปรากฏออกมาจากการที่ผู้นั้นอ่านแผ่นตัวเลขสเน็ลเล่นได้ครบถ้วนทุกตัวทุกแถวถูกต้องหมดหรือเปล่า

ถ้าอ่านไม่ครบ หรือเห็นแถวล่างถัดลงมาไม่ชัด ไม่หมดทั้งแถว เห็นเฉพาะบางตัว หรือเห็นเป็นจุด อ่านตัวเลขหรืออักษรผิดๆถูกๆ การบันทึกผลการวัดสายตาจะไม่เป็นไปตามมาตรฐาน อาจเป็น 6/18 หรือ 6/24 (หรือ 20/70 หรือ 20/200)

บางคนเมื่อจับมาวัดสายตาดังกล่าว มองไม่เห็นตัวเลขหรืออักษรบนแผ่นสเน็ลเล่นเลยแม้แต่ตัวบนสุดซึ่งตัวโตเด่นเห็นได้ชัด แสดงว่าสายตามัวมากหรือต่ำมากๆ นี้แหละที่คนไข้จำเป็นต้องมาหาแพทย์

บางรายตามัวอยู่ข้างเดียวยังไม่รู้ตัว เพราะใช้ตาอีกข้างซึ่งเห็นปกติดีชดเชยตลอดเวลา ไม่ทราบเลยว่าตัวเองใช้ตาข้างเดียว จนวันหนึ่งไปหัดยิงปืนหลับตาซ้ายเล็งด้วยสายตาขวา (ถนัดขวา) หรือหลับตาขวาเล็งศูนย์หน้าตาซ้าย (ถ้าถนัดซ้าย) ไหงมองไม่เห็นเป้า? จึงรู้ตัวว่าตาตัวเองมัวเสียข้างหนึ่งแล้วมั้ยล่ะ

เรียกได้ว่า...มาหนึ่งตัว (มัวหนึ่งตา)
อีกประเภท...มาสองตัว (มัวสองตา) ประเภทนี้พบบ่อยเพราะรำคาญตัวเอง อาการบอกชัด ของเคยเห็นดันไม่เห็น เคยมองชัดกลับพร่า หงุดหงิด

จะให้ดีที่สุดก็ได้แก่...ไม่มาสักตัว (ไม่มัวสักตา) เป็นสิ่งที่ทุกคนปรารถนา อยากมี อยากให้เป็น และเป็นนานๆ เป็นไปตลอดกาล
เป็นไปได้หรือ จะให้ไม่มาสักตัวตลอดกาล

ท่านหยุดอายุได้หรือไม่ ? ถ้าหยุดได้ ไม่มาสักตัวจะอยู่กับท่านตลอดไป
เส้นผมยังหงอก ฟันยังผุโยกคลอนง่อนแง่นเรื่อยไปจนกระทั่งปวดเข่า ปวดข้อ ปวดหลัง ปวดเอว ฯลฯ สารพัดเป็นสิ่งที่เลี่ยงกาลเวลา หรือ “ความชรา” ไม่ได้ ถึงเวลาสิ่งดังกล่าวมาเยือนเอง มาแน่ๆ ไม่เว้นสักคนเดียว ช้าหรือเร็วต่างกันเป็นรายบุคคลเท่านั้น ขึ้นอยู่กับการปฏิบัติตนการใช้งานของมัน (อวัยวะนั้นๆ) สม่ำเสมอและถูกต้องตามวิถีแห่งธรรมชาติที่ควรจะทำเพียงใด

ภาวะตามัวจึงเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วจะทราบได้อย่างไร หรือน่าจะมีข้อสังเกตประการใดบ้างว่า ภาวะที่ทำให้ตาเห็นไม่แจ่ม มาจากอะไรได้บ้าง เป็นการประดับความรู้ หรือแนวทางว่าตนเองเข้าข่ายอันไหน

ตามัวมีสาเหตุได้หลายประการ เพียงแต่บ่นว่า “ตามัว” คำเดียว กว่าจะทราบว่ามัวได้อย่างไร หมอตาเหนื่อยแทบตา
พอจะแบ่งสาเหตุออกเป็น 2 ข้อใหญ่ๆ คือ
1. มีความผิดปกติที่ตรวจเห็นได้ชัดเจน
2. แปรตามความเสื่อมของร่างกาย